Radha

Vladimir Sorokin

• Shok, ju jeni i fundit?
• Ndoshta, por pas meje është një grua me pallto blu.
• Atëherë unë jam pas saj?
• Po. Kthehet shpejtë, ndërkohë ju rrini këtu pas meje.
• Ju do rrini?
• Po.
• Jo se doja të shkëputesha për nja dy minuta, po fiks nja dy minuta.
• Shiko, më mirë prit sa të vijë ajo. Se po erdhën të tjerë çfarë t’u them. Prit. Tha se nuk vonohej shumë.
• Mirë, do pres. Keni shumë që jeni në radhë?
• Jo dhe aq…
• Dini gjë sa tesha japin për person?
• Kush e di… As nuk pyeta. Dëgjo, ju dini sa japin për person?
• Sot nuk e di, dëgjova se dje jepnin dy.
• Dy?
• Po, në fillim jepnin katër, por tani dy.
• Sa pak, nuk ja vlen as të mbash radhën…
• Po ju bëhuni dy veta, ata që vijnë nga jashtë bëhen edhe tre.
• Tre?
• Po.
• Kështu na bie të rrimë gjithë ditën në radhë.
• Po ç ‘thua, këtu ikën shpejt.
• Nuk e besoj, nuk ka ecur fare…
• Po ngaqë u kthyen ata që ishin shkëputur nga radha. Janë shumë…
• Shkëputen dhe pastaj kthehen e bëhet pirg.
• Ç’të bësh, po ec se tani do lëvizi më shpejtë…
• Ju e dini sa japin për person?
• Tre, thonë.
• Jo keq. Afër Stacionit Savelovskij jepnin vetëm nga një.
• Atje nuk ka kuptim të japësh më shumë, ata nga jashtë përlajnë çdo gjë.
• Po dje kështu ishte radha?
• Pothuajse.
• Ju ishit.
• Po.
• U vonuat shumë?
• Jo dhe aq…
• Ishin shumë të zhubrosura?
• Në fillim nuk ishin keq, pastaj.
• Edhe sot, e sigurt, më të mirat do i marrin dhe neve do na ngelin më të këqijat.
• Janë të gjitha njësoj, i pashë.
• Vërtetë?
• Po, të dëmtuarat i heqin.
• Ata të heqin! Prit se ke për ti parë!
• Janë të detyruar ti heqin e tërheqin fare nga tregu.
• Po boll! Të detyruar! Ata aty e kanë fitimin!
• Ja do e shohim, nuk ka kuptim të debatojmë…
• Ja ku erdhi ajo gruaja. Ju jeni pas saj.
• Ajo e gjata atje?
• Po.
• Pra, unë jam pas jush?
• Kuptohet, dhe unë jam pas atij qytetarit.
• Atëherë unë jam pas jush.
• Dhe unë pas jush.
• Dhe ju pas meje, mirë. Tani mund të largohem pak?
• Patjetër.
• Dy minuta punë, duhet të marrë disa të brendshme… këtu afër.
• Sot janë hapur deri në gjashtë?
• Kështu thuhet…
• Atëherë unë po vete pastaj…
• Mos patë, kishin nxjerrë gjë lakra atje?
• Jo, po mbajnë radhën për portokall, lakra nuk kishte.
• Pastaj, janë dhe të prishura, nuk ka kuptim ti blesh.
• Te Bulevardi Lenin i kanë të freskëta, shumë të mira.
• Futja kot, vetëm gjethe ishin.
• Të freskëtat të zgjidhin punë.
• Shiko si futen pa radhë, sa të pafytyrë. O lale pse i lë të kalojnë? Ne ça jemi që rrimë gjithë ditën në radhë. U futën, u futën…
• Në radhë ishin që qëparë, po u shkëputën pak…
• Po ça radhe, nuk ishin në radhë!
• Po, e kishte zënë radhën, ça ke që bërtet.
• Nuk e kishit zënë radhën, unë kam që në mëngjes.
• E kishin zënë, edhe unë që në mëngjes kam dhe i pashë…
• Po mo po, zënë radhën dhe pastaj vijnë vërdallë gjithë ditën.
• Për mua, nuk e kishin zënë. Unë nuk i kam parë.
• E kishin zënë.
• E kishin zënë, e kishin zënë…
• E kishin zënë, qetësohu!
• Qetësohu ti!
• E mirë, nuk ja vlen të zihemi për idiotësira. Ishin në radhë, pastaj lëvizën, nuk ka ndodhur gjë…
• E merr vesh njeri pse punon aq avadh ajo…
• E sheh?
• Pak.
• Ajo kokëkuqja nuk merr vesh nga puna, shiko si lëviz si patë.
• Vetëm një është?
• Jo, janë dy.
• Nuk i shoh.
• Afrohu pak më këtej. Këtu duken.
• Ah, po, dy. Ajo tjetra duket si më e shkathët.
• Ajo brunia u jep duarve.
• Jo mo, të dyja normal punojnë, po ka shumë njerëz.
• Gjithmonë ka shumë njerëz.
• Shiko, ata dhe po i zgjedhin.
• Po pra, dhe radha nuk lëviz fare…
• S’ka problem, tani do fillojë të eci më shpejtë.
• Sikur të paktën të jepnin nga tre.
• Ashtu do bëjnë, po hë.
• Vetëm të mos vonohen…
• Për ne do ketë.
• Dje kur mbaruan, di gjë?
• Nuk më kujtohet…unë ika….
• Më falni, unë jam pas jush?
• Jo, para.
• Ah po! Unë jam pas jush.
• Po, pas meje.
• Erdha fiks.
• Pse, do e mbyllin më shpejtë sot?
• Pas meje nuk futën njeri tjetër.
• Ça ti bësh, ashtu duhet.
• T’ju pyes: gjalpin e morët andej?
• Jo, në qendër.
• Në mëngjes shitej me tre rubla e gjysmë, por nuk gjen më.
• Zakonisht gjen në pasdreke…
• Ndonjë herë e sjellin dhe në mëngjes… Po tani ça bëjnë? Rrinë një orë në radhë e pastaj!
• Erdhën prapë gjeorgjianët… ja shiko, shiko si i bie shkurt ai. O lale. Mos i lër të kalojnë! Të pacipët!
• Marrin nga njëzetë për kokë dhe pastaj i shesin vetë.
• Merret vesh ajo punë. Ndiqe dhe atë tjetrin aty!
• Di gjë, ai pastrimi kimik është i mirë?
• Për mua po, vetëm se janë të avashtë.
• I vonojnë shumë?
• Po, një muaj.
• Shumë. Po kështu nuk është se i humbasin gjërat?
• Ndonjëherë.

Përkthimi MVSK

“Radha”, pasi qarkulloi në formë klandestine në rrethet intelektuale, u botua për herë të parë në fundin e viteve tetëdhjetë. Përshkruan atë situatë karakteristike të kolapsit shkaktuar nga regjimet komuniste: radhët e pambarimta përpara njësive tregtare. Ngjarjet zhvillohen në Moskë, por romani fare mirë mund të ishte i ambientuar në Kiev, Bukuresht, Varshavë, Tiranë, Durrës apo çdo qytet të Shqipërisë.