Popkomunizmi dhe realiteti historik

Shtatori vazhdon të jetë muaji i festimeve në Shqipëri. Një pjesë e qyteteve dhe fshatrave të Shqipërisë së jugut përkujtojnë çlirimin nga okupatori nazi-fashist, ndërsa në Kryqytet kremtohet “Konferenca e Pezës”. Ngjarje historike e cila po të mos ishte për vetitë orwelliane të bolshevikëve mund të përbënte një rast meditimi historik, por sot, në thelb trajtohet si një veprimatari politike e Partisë Komuniste, dhe rrjedhimisht e partive sot në pushtet.

Përmbajtja e këtyre festimeve nuk ka ndryshuar shumë që prej diktaturës, të rinj dhe veteranë që bashkohen për të përkujtuar “heroizmat” (kanë ndryshuar vetëm të rinjtë, madje çuditërisht dhe veteranët). Përkujtim që në periudhën e diktaturës u përbënte legjitimimin e pushtetit, momentin kur klasa politike e mumifikuar përgatiste stafetën dhe shantazhonte pjesën tjetër të popullsisë. Për ta thënë me një shprehje të famshme, momenti kur “të vdekurit udhëhiqnin të gjallët”. Sot këtij elementi i është shtuar edhe ai i lypjes së votës.
Ndryshimet më të mëdha në këtë formë çmendurie që përbën himnizimi i diktaturës, haset në formë. Shija fetiçiste për propagandën bolshevike tashmë është kthyer në vendimtare për estetikën e të majtës së “re” shqiptare. Shëmtia e diktaturës është shndërruar në popkomunizëm. Një përqasje ku përzihet injoranca dhe dhuna me revizionizmin historik.

Për këtë nuk do ishte keq të rikujtonim disa nga pasojat e “shalleve të kuq” në mbarë botën:

BRSS: 20 milionë të vdekur
Kinë: 65 milionë të vdekur
Vietnam: 1 milion të vdekur
Koreja e Veriut: 2 milionë të vdekur
Kamboxhia: 2 milionë të vdekur
Evropa Lindore: 1 milion të vdekur
Amerika e Jugut: 150 000 të vdekur
Afrika: 1 milion e 700 000 të vdekur
Afganistan: 1 milion e 500 000 të vdekur
Lëvizja komuniste ndërshtetërore dhe partitë komuniste jo në fuqi: 10 000 të vdekur.
Shifra e plotë: afërsisht 100 milionë të vdekur.
Kjo është fatura, sipas Stéphane Courtois-it, që komunizmi i paraqet botës.
Kjo do ishte shifra që MMSR-ja do të bënte mirë të qëndiste në këmishët e të rinjve shqiptarë në vend të sloganeve përpunuar nga komunistët jugosllavë.

Kaon